پيام قاصدک

●

سه شنبه 29 مهر

تازه از خواب بيدار شدم ؛ سرم درد مي كنه ؛ سر حال نيستم . نمي دونم چه مرگمه ! شايد شب بعد از كلاس برم پارك جمشيديه ! فقط چند تا كار دارم امروز ؛ خدا كنه تا اون موقع شب بتونم صبر كنم !

سر كلاس وقتي قرار شد بحث آزاد داشته باشيم ، نفهميدم چي شد كه بحث كشيد به اعتقاد به خدا و تعريفي كه هر كدوم از ما از خدا داريم . من كه نظر دادم ، انگار يه سطل آب يخ ريخته باشن رو سر استاد ؛ بيچاره باورش نمي شد يه آدم با چنين تفكراتي بتونه اينطوري باشه كه من سعي مي كنم باشم . آخر كلاس خيلي جدي ولي دوستانه ازم خواست كه در اين مورد بيشتر فكر كنم !
ياد " شاملو " افتادم كه مي گه :

پس پاي ها استوارتر بر زمين بداشت
تيره ي پشت راست كرد
گردن به غرور برافراشت
و فرياد برداشت : اينك من ! آدمي ! پادشاه زمين !
و جان داران همه از غريو او بهراسيدند
و غروري كه خود به غرش او پنهان بود بر جان داران همه چيره شد
و آدمي جان داران را همه در راه نهاد
و از ايشان برگذشت
و بر ايشان سر شد از آن پس كه دستان خود را از اسارت خاك باز رهانيد .

پس پشته ها و خاك به اطاعت آدمي گردن نهادند
و كوه به اطاعت آدمي گردن نهاد
و درياها و رود به اطاعت آدمي گردن نهادند
و تاريكي و نور به اطاعت آدمي گردن نهادند
هم چنان كه بيشه ها و باد
و آتش ، آدمي را بنده شد
و از جان داران هر چه بود آدمي را بنده شدند ، در آب و بر خاك و بر آسمان ؛ هرچه بودند و به هر كجاي
و ملك جهان او را شد
و پادشاهي آب و خاك ، او را مسلم شد
و جهان به زير نگين او شد به تمامي
و زمان در پنجه ي قدرت او قرار گرفت
و زر آفتاب را سكه به نام خويش كرد از آن پس كه دستان خود را از بنده گي خاك باز رهانيد .

پس صورت خاك را بگردانيد
و رود را و دريا را به مهر خويش داغ بر نهاد به غلامي
و به هر جاي ، با نهاد خاك پنجه در پنجه كرد به ظفر
و زمين را يك سره باز آفريد به دستان
و خداي را هم به دستان ؛ به خاك و به چوب و به خرسنگ
و به حيرت در آفريده ي خويش نظر كرد ، چرا كه با زيبايي دست كار او زيبايي هيچ آفريده به كس نبود
و او را نماز برد ، چرا كه معجزه ي دستان او بود از آن پس كه از اسارت خاك شان وارهانيد .

پس خداي را كه آفريده ي دستان معجزگر او بود با انديشه ي خويش وانهاد
و دستان خداي آفرين خود را كه سلاح پادشاهي او بودند به درگاه او گسيل كرد به گدايي نياز و بركت .

كفران نعمت شد
و دستان توهين شده آدمي را لعنت كردند چرا كه مقام ايشان بر سينه نبود به بندگي .

و تباهي آغاز يافت .

از پله هاي سنگي پشت پارك جمشيديه كه بالا مي رفتم ، انگار ذهنم خالي خالي بود ؛ درست مثل زماني كه از كوه بالا مي رفتم ! تو محوطه باز جلوي رستوران تركمنا روي لبه پله هاي سنگي نشستم و چشم دوختم به شهر ؛ وقتي از گوشه چشم به چراغاي روشن شهر نگاه مي كردم انگار بهم چشمك مي زدن و تا چشم بر مي گردوندم طرفشون ، خيره بهم نگاه مي كردن ؛ انگار نه انگار ! باد موهام رو نوازش مي داد و روي پوست صورتم آروم آروم مي لغزيد و بارون كه چه به موقع اومد – تند و طولاني و خوش بو – انگار هر چي دل من گرفته بود رو آسمون گريه كرد !
همه و همه بودن و تو نبودي ( و تو ) و جات خالي بود ( و تو ) يه عالمه !
پايين كه ميومدم ، سبك تر شده بودم و آروم تر !

گفتي دوست ات مي دارم
و قاعده
ديگر شد .
كفايت مكن اي فرمان " شدن "
مكرر شو ؛ مكرر شو !